Wat begon met in hun vrije tijd samen hun passie voor Tex-Mex en Americana beleven, is voor zeven Britse topmuzikanten omgeslagen in optredens en touren. “Los Pacaminos” werd opgezet door Paul Young, een van UK's betere popmuzikanten, die in de jaren ’80 scoorde met hits als “Love Of The Common People” en “Senza Una Donna” (met Zucchero). De rode draad die het gezelschap samenbindt, is dat ze allen in de jaren ’80 / ’90 in een van de bands van Paul Young gespeeld hebben. De band flirt met de Mexicaanse Mariachi en Norteno stijlen en mixt deze met country / blues en R&R sounds. Op hun set list staan songs als 'Wooly Bully', 'La Bamba' en zelfs 'Speedy Gonzales'. “Los Pacaminos” bracht twee studio albums uit: in 2002 “Los Pacaminos” en recent ”A Fistful Of Statins”. Voor hij in Sint Truiden tijdens de tweede editie van het Country Festival met zijn band op het podium kwam, hadden we de kans om met Paul Young, mr. “Los Pacaminos” een kort interview te doen.

Goede middag Mr. Paul Young. Iedereen kent je nog uit de jaren ’80. Is er een groot onderscheid tussen pop en wat je nu doet? Wat deed je de stap van pop naar Tex-Mex zetten?

Ja, ik veronderstel dat er een verschil is tussen pop en Tex-Mex… De belangrijkste reden waarom ik dit nu doe, waarom ik uit pop wou, is omdat ik al langer van deze Mexicaanse muziek en sound hou. Leonardo “Flaco” Jiménez was een van deze Mexicaanse muzikanten. Hij speelt op accordeon en er is een gitaar gitaar en bajo sexto [nvdr: De bajo sexto is een Mexicaanse basgitaar met twaalf snaren. Het instrument komt vooral voor in het uiterste zuiden van de Verenigde Staten en in het noorden en oosten van Mexico, waar het gebruikt wordt bij de muziekstijl norteño, soms ook wel Tex-Mex genoemd] in de band. Jesse Ponce heet de baja sexto speler, denk ik…

Ik vond het een interessante mengeling van stijlen. Ik ontdekte “The Texas Ternados”, de occasionele band waar Flaco ook meespeelde [nvdr: met aanvankelijk Freddy Fender, Flaco Jiménez (°1939), Augie Meyers en Doug Sahm – de oprichter van het “Sir Douglas Quintet”] en ik zocht op internet verder naar info over Mariachi muziek, om nog meer te weten over deze muzikanten en hun muziek, de Tex-Mex, waar het in feite allemaal om draait…    

Ik startte met de band in 1992, maar toen had ik nog geen platencontract… (na wat aarzeling…) Ik wou dit soort muziek spelen, omdat ik er meer wou van begrijpen. De enige manier om deze muziek te begrijpen is door deze muziek te spelen…

De naam “Pacaminos”?
Het is zomaar een willekeurige naam, het is zelfs geen Mexiaanse naam!

Mijn rol in de band?
Ik ben enkel de stuurman van het schip. Ieder lid van de band is even belangrijk. Ik neem soms, als ik voel als het nodig is, een uitvoerende beslissing, meer niet. Alles is vrij democratisch. We hebben vier zangers in de band [nvdr: Jamie Moses, Drew Barfield, Matt Irving & Paul], zodat we de songs kunnen laten zingen door de best geschikte voor de song…  Ik ben (met de nodige nadruk) niet de lead zanger van de band.

Er is een tweede studio album uit: “A Fistful of Statins”. Waarom deze titel? Wat zit er achter de titel? Pls. explain.
Waarom hebben we twaalf jaren moeten wachten op dit nieuwe album?

De titel: Statins? [red.: “Statines”: een verzameling van medicijnen die cholesterol, vetten & triglyceriden in het bloed verlagen…”]
We kozen voor de titel en statins, omdat we allemaal niet meer van de jongsten zijn (Paul zegt letterlijk: “we gaan allen al een tijdje mee…”) en omdat de helft van de band deze medicatie moet nemen. We drinken niet meer zoveel, maar de meesten moeten wel de pillen slikken… ”Less R&R is better!”

Waarom 12 jaren wachten?”
Wel, misschien kwam dat omdat de meesten van de band niet wilden dat we teveel succes zouden krijgen. We wilden niet dat dit “een job” zou worden.  We maakten in 2002 een eerste album, dat heel goed onthaald werd en we kregen ook prima reviews. Dit was verassend. Daarna zijn we in clubs gaan spelen, wat ons beviel en we dachten niet verder aan plannen van een tweede album… De fans vroegen ons om een tweede album. We hebben toen bekenen welke songs we hadden voor een nieuw album, we hebben overlegd en uiteindelijk hadden we genoeg songs voor een nieuw album. En, toen het album er was zei iedereen: dit is beter dan ons éérste album! We vonden een label en begonnen met de promotie…
“That’s the story – we like the low pressure”

Waar vind je je inspiratie om nieuwe (country) songs te schrijven? In de prairies van Luton (bij Londen)?

Ik schrijf de songs niet alleen en de inspiratie, ja… Ik groeide thuis op met een vader die van Westerns hield. Daar begon toen alles voor mij.
Soms trek ik met mijn familie er op uit en dan gaan we naar Texas, New Mexico en Arizona. Ik hou geweldig veel van die streek, die sfeer.
Als je soms van een streek droomt, dan kan je jezelf in je verbeelding naar daar plaats verplaatsen. In een song proberen we alles te herbeleven. Matt (Irving), die al jaren muzikant is, schrijft geweldige songs voor de band.

Is er in Europa, in de UK een / voldoende country kultuur? Een publiek voor deze muziek?

Neen, het marktaandeel is nog steeds erg klein, te klein... Wij spelen niet de echte country muziek, maar een niche, net buiten dit genre. Dat is met Tex-Mex net ons geluk .

Wat maakt country muziek zo speciaal voor jou?

Ik hou veel van alternatieve bands. Robbie Fulks, om iemand (na even zoeken!) te noemen [nvdr: Robbie Fulks (°1963) is een Amerikaanse alternatieve country singer-songwriter. Hij bracht al 12 albums uit gedurende zijn carrière van 25 jaren]. Ik kocht in Nashville zijn eerste album [nvdr: 1996: “Country Love Songs” (Bloodshot)]. Fulks klaagt over de country muziek, maar hij speelt nog altijd country muziek… Ik hou meer van de scherpe kanten van de country muziek.

Wanneer wij aan country denken, denken we aan gezelligheid, “tearjerkers”. Klopt dit, of gaan we te snel om de bocht?

Ja, voor ons gaat het op de éérste plaats ook om de gezelligheid.
Al mijn songs zijn songs met een verhaal. Een verhaal over verdriet, verloren liefdes… Wij vertellen deze verhalen, want de mensen willen ze horen, herkennen.

Paul young, heb je nog onvervulde muzikale dromen : wensen?

Ja, wat ik nu doe, dat was één van mijn dromen, ook al begrijpen vele mensen niet waaom ik dit nu doe. Maar, daarom doe ik het!

Plannen voor de nabije toekomst?

Dit album zoveel mogelijk promoten… en, ik werk ook aan “Paul Young material”, dat ik volgend jaar wil uitbrengen op mijn eigen naam. Het zullen vooral oude soul songs zijn. We zoeken nog naar “rariteiten” en enkele “ongewone” soul songs…
Verder werken we ook aan een TV show. Het wordt een mix van muziek en eten.

En een tour in de States?
Dat zouden we willen doen… Maar, we zijn met zeven muzikanten, veel instrumenten en dat is dus een grote en dure band!

En de show vanavond?
Vanavond: enkel “Los Pacaminos” songs, enkele covers, maar “NO Paul Young songs”! Daar hebben we de instrumenten en de bezetting niet voor… Sorry!

Paul Young, bedankt voor dit gesprek. Bedankt “Los Pacaminos” – we kijken uit naar de show! 

Eric Schuurmans

meer foto's